ای کاش باور داشتی ...
ای کاش باورداشتی ؛ انتخابم را ...
ای کاش باورداشتی ؛ بودنم را ...
ای کاش باورداشتی ؛ همراهیم را ...
ای کاش باورداشتی ؛ بودنت را ...
ای کاش باورداشتی ؛ عشقت را ...
ای کاش باورداشتی ؛ احساست را ...
ای کاش باورداشتی ؛ که باران را دوست دارم ...
ای کاش باورداشتی ؛ که بهشت را دوست دارم ...
ای کاش باورداشتی ؛ که خدا را دوست دارم ...
ای کاش باورداشتی ؛ که تو را دوست دارم ...
ای کاش باورداشتی ؛ که باران ، تو را دوست دارد ...
ای کاش باورداشتی ؛ که بهشت ، تو را دوست دارد ...
ای کاش باورداشتی ؛ که خدا تو ، را دوست دارد ...
ای کاش باورداشتی ؛ که من ، تو را دوست دارم ...
ای کاش باورداشتی ؛ که انتخابم ، هوس نیست ...
ای کاش باورداشتی ؛ که بودنم ، نیاز نیست ...
ای کاش باورداشتی ؛ که همراهیم ، کوتاه نیست ..
ای کاش باورداشتی ؛ که بودنت از سر خودخواهی نیست ...
ای کاش باورداشتی ؛ که عشقت ، از سر لجاجت نیست ...
ای کاش باورداشتی ؛ که احساست از سر دلسوزی نیست ...
ای کاش باورداشتی ؛ که هنوزم دوست دارم ، دست در دست هم دویدن در میان فواره ها ...
ای کاش باورداشتی ؛ که هنوزم دوست دارم ، پیاده روی از آزادی تا تهران پارس را و برعکس ...
ای کاش باورداشتی ؛ که هنوزم دوست دارم ، با هم گریستن را زیر باران ...
ای کاش باورداشتی ؛ که هنوزم دوست دارم ، هویج بستنی را در گرمای تابستان میدان انقلاب ...
ای کاش باور داشتی که با زمزمه های صبحت بخیرت از خواب بیدار میشوم و بوسه های شبانه ات بخواب می روم ...
ای کاش باورداشتی که جای بوسه ات در زیر گلویم آتشی است که زبانم را سوزانده تا لب به شکوه نگشاید ...
ای کاش باورداشتی که بهانه های دیدنت ازکوهنوردی های هفتگی است تا به اندازه تمام نذری های روز عاشورا ...
ای کاش باورداشتی که که میتوان در میان همه " همه " ها یک " من " و در میان همه " نه " ها یک " آری " انتخاب کرد ...
ای کاش باورداشتی ؛ میتوان دوست داشت و اعتماد کرد ...
ای کاش باورداشتی ؛ میتوان انتخاب کرد و اعتماد کرد ...
ای کاش باورداشتی ؛ میتوان توکل کرد و اعتماد کرد ..
ای کاش باورداشتی ؛ میتوان اعتماد کرد ...
ای کاش باور داشتی ...
و من چه ناباورانانه در انتظار باورت نشسته ام ...
پ.ن : ای کاش باور داشتی ، به قصه " من " و " تو " ...
یه چیز با ربط : هرچه میدوم
با گمان رد گامهای تو
گم نمی شوم
راستی
در میان این همه اگر
تو چقدر بایدی ...
یه چیز بی ربط : نیست امید خلاص از سر زلفش حافظ
چــونکه تقدیر چنین بود چه تدبیر کنم
ای کاش...
ای کاش اشکهایش را دیده بودی در عمق تنهایی هایش؛ ای کاش خط ممتد غم را لمس کرده بودی در اوج خنده های شادش؛ ای کاش تبلور حس بی کم و کاست عاشقی اش را در انتهای نگاه خسته اش درک کرده بودی؛ ای کاش کار به ای کاش نمی کشید....
گاهی وقتها فکر میکنم آنکه میرود دردی کمتر از آنکه می ماند ندارد. می رنجد که می رود. ویران می رود...
نمی دونم قصه تو و اوی تو چگونه بوده اما می دونم قصه تمام من و تو ها به نوعی به سوء برداشتهای احساسی و کلامی برمی گردد.
امید که باورت کند....
چقدر قشنگ
کاش کاشکی ها نبود
چــونکه تقدیر چنین بود چه تدبیر کنم